Mensen vragen wel eens “neem je je werk mee naar huis? word jij ook wel eens geraakt door dingen? nee toch? dat kan toch niet, een uitvaartbegeleider moet toch altijd sterk zijn?” Natuurlijk moet ik de leiding, regie en het overzicht kunnen houden, maar het volgende kwam best binnen….

Vorig jaar augustus kwam haar man te overlijden en had hun dochter mij gevonden via internet voor de uitvaart. Het klikte meteen met Paula (de dochter) toen ik haar aan de lijn kreeg over haar vader.  De familie woonde in Zwijndrecht en zocht ook een locatie voor een begrafenis in Zwijndrecht. Via google kwam ik bij het mooie Minnendael terecht, een kijkje genomen en daarna met een gerust hart kunnen aanbevelen bij de familie.

(Overigens is niet alleen de locatie prachtig en helemaal van deze tijd maar ook de medewerkers zijn erg fijn om mee samen te werken….. want dat is toch wat je als uitvaartbegeleider doet in een korte tijd, samenwerken met allerlei mensen/leveranciers om met elkaar een zo mooi mogelijk afscheid te creëren voor families).

Kort daarna volgde de uitvaart van een tante uit dezelfde familie: deze dame was bij de vorige uitvaart geweest en vond het zo prachtig, dat wilde zij ook.

De moeder van Paula kwam ik tegen bij deze uitvaart van tante en zij voelde aan zichzelf dat het niet goed ging en sprak dat ook uit aan mij “ik ben de volgende Marina… ik weet ’t zeker… ik zie er misschien goed uit maar zo voel ik me helemaal niet… en jij moet de uitvaart weer leiden hier bij Minnendael”.

Enfin… en zo geschiedde, helaas overleed Paula’s moeder kortgeleden. Toen ik hoorde dat ze slecht lag ben ik nog naar haar toe gegaan om haar nog één keer te zien en om afscheid te nemen van deze bijzondere en altijd zeer verzorgde dame.

Uiteraard hebben we het die laatste keer ook gehad over haar wensen: muziek en filmpjes had een goede familie vriendin al in orde gemaakt, locatie was bekend maar welk omhulsel bijvoorbeeld? Een kist, een mand, een wade?

Naast bovenstaande had ze zelf ook nog een belangrijke wens / bijdrage: dat ze er vooral net zo uit zou zien zoals ze altijd was. Dus ik zei “mooi opgemaakt en verzorgd?”  En inderdaad dat was haar laatste wens.

En wat mij nou zo raakte… toen ze eenmaal overleden was en ik tegen haar dochter en zoon zei…. “maar we gaan moeders wel heel mooi maken want dat wilde ze graag!” ….gaf mij dat zo’n bijzonder gevoel…. ik kan het nauwelijks goed omschrijven. Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat we iemands laatste wens(en) uitvoeren maar nu ligt die laatste wens écht in jouw handen want die persoon zelf kan er niets meer over zeggen…. het geeft dan eigenlijk nóg meer waarde aan wat je doet voor die ander en het moet goed en zoals zij het wilde. Er komt bijna een soort nederigheid en rust over je heen als je na het opmaken van haar het gevoel hebt……ja, zo wilde zij het, het is goed uitgevoerd.

En zéker als Paula en Dick dan ook nog zeggen: “dit betekent zoveel voor ons dat je dit zo hebt gedaan…”

Dit kwam wel binnen…..

~~~

April 2024

(deze blog is met akkoord van familie geplaatst maar ivm privacy zijn de namen fictief).