Tante Dee, uit mijn herinnering als klein meisje een sterke, mooie vrouw die echt bleef hangen als je haar had gezien, die echt indruk maakte.
Haar dochter, mijn nicht Sonja, belde me laatst met de vraag of ik haar en de familie kon helpen want haar moeder was overleden, 95 jaar.

Tuurlijk kon ik dat en wat een eer dat ik dat mocht doen. Mijn eigen moeder was een beetje een buitenbeentje van de familie en dus had ik niet veel contact met de Indische kant van de familie (iets wat ik altijd erg jammer vond, maar ja, zo gaan die dingen).

En zo maakte ik een week mee (naar de dag van de uitvaart) van veelvuldig overleg met neef Dave, de andere neven, hun partners en/of exen en daar weer allemaal de kinderen van. Een grote familie, je merkt t al.
De organisatie verliep met neef Dave vlekkeloos en als vanzelf. Hij is volgens mij de rustigste van het stel kinderen, maar als voormalig regisseur wil hij wel tot in de puntjes weten hoe alles geregeld is. Wat overigens allemaal heel rustig aan gaat, relaxed en met een grap en grol her en der. Hij is iets minder explosief dan mijn andere neven, zijn broers Henk, Humberto en Martin Schwab.
Voor mij die een uitvaart mag regelen op een externe locatie met een crematie op een andere locatie en een hoeveelheid aan directe familie, die bijna net zo groot is als alle genodigden… helemaal niet verkeerd.
Een feest van herkenning is het om je familie zo intens een week mee te mogen maken: manier van lachen (hard), relaxedheid, de verkeerde grappen op bepaalde momenten, het eten (wat altijd centraal staat bij Indische mensen) de bepaalde uitdrukkingen uit het Maleis die ik vroeger thuis ook veel hoorde. Een zaligheid om dan weer even te merken waar je afkomst ook alweer ligt (mijn moeder was een zusje van hun vader).

Dave stuurde mij per app een afspeellijst door voor bij de nazit, zoals hij het noemde (veel ging via de app). Natuurlijk luister ik die eerst af voordat ik dat doorstuur naar de locatie… tjee, allemaal bekende liedjes van vroeger die mijn moeder ook vaak draaide en hard bij meezong, ook al was het niet om aan te horen. Wat een heerlijkheid om dat weer te horen.

Het eerste nummer was heel belangrijk zei neef Dave, want Sonja en haar man Herman, zouden namelijk de nazit/condoleance openen met een jive! En voor wie zou willen, die mocht ook mee jiven.

Hoe prachtig is dit, verdrietig zijn om wie je hebt verloren, maar haar leven vieren door te jiven zoals zij zelf ook had gedaan 💟.

Maandag 20-03-2023