Marco neemt afscheid op zijn eigen manier.

Het is zaterdagavond, rond zes uur, wanneer ik word gebeld door een familielid van Marco. Een jaar geleden had ik een voorgesprek met hem. Hij had toen een zorgwekkende diagnose gekregen en wist niet hoe lang hij nog te leven zou hebben. Daarom wilde hij zijn wensen alvast vastleggen.

Zo’n gesprek is altijd bijzonder.

In korte tijd komt iemands leven voorbij én de manier waarop hij afscheid wil nemen. Bij Marco waren die wensen heel duidelijk. Een roze kist, met daarover een regenboogvlag. Roze kaarsen bij de ceremonie. Een roze rouwauto, het liefst zelfs met roze rouwvlaggen.

Tijdens zijn leven is zijn geaardheid nooit echt naar buiten gekomen. Juist daarom wil hij zich bij zijn afscheid helemaal laten zien. Open, kleurrijk en vol eigenheid.

Op dit moment ligt Marco in het hospice. Zijn zus houdt me op de hoogte. Het is nu wachten op wanneer hij aan zijn nieuwe reis begint.

Lieve Marco, wat bewonder ik je moed. Dat je op deze manier, helemaal op jouw manier, afscheid neemt van deze wereld. Ik wens je een hele mooie reis.

Lieve groet,
Marina